آیا ما هم می‌توانیم از یاران امام موعود باشیم ؟
آیا ما هم می‌توانیم از یاران امام موعود باشیم یا همه یاران حضرت از اقوام گذشته هستند؟
هنگامی که بنیانگذار حکومت واحد جهانی، حضرت مهدی موعود علیه‌السلام بر اساس عدالت و آزادی واقعی، مأمور به تشکیل حکومت میشود، ۳۱۳ نفر از یاران خاص او اطراف شمع وجود مقدسش جمع میشوند. آنها در واقع فرماندهان لشگری و کشوری دولت امام موعود میباشند. طبق روایات، دولت امام مهدی علیه‌السلام از انسان‌های وارسته و متقی تشکیل مییابد؛ مانند روایتی که می‌گوید یاران حضرت متشکل از هفت نفر از اصحاب کهف، یوشع وصی موسی، مؤمن آل‌فرعون، سلمان فارسی، مالک اشتر، ابودجانه انصاری و قبیله حمْدان است.
امام صادق علیه‌السلام میفرماید: «هنگامی که قائم آل محمد قیام کند، هفده تن را از پشت کعبه زنده می‌کند که عبارتند از: پنج تن از قوم موسی که به حق قضاوت کرده، با عدالت رفتار میکنند، هفت تن از اصحاب کهف، یوشع وصی موسی، مؤمن آل‌فرعون، سلمان فارسی، ابودجانه انصاری و مالک اشتر».[۱]
بنابراین یاران حضرت، هم از افرادی هستند که در زمان ظهور زنده‌اند و هم از افرادی هستند که پیش از ظهور از دنیا رفته‌اند و هنگام ظهور دوباره زنده میشوند.
البته باید توجه داشت رجعت، مخصوص یاران خاص نیست؛ زیرا در روایات به صورت مطلق از بازگشت گروهی از مؤمنان نیز سخن به میان آمده است. به عبارت دیگر، این امید را داریم که زمان ظهور را درک کرده، در رکاب حضرت باشیم.
آنچه از قرآن و روایات استفاده میشود، این است که گروهی از مؤمنان که پیش از ظهور از دنیا رفته‌اند، به اذن خدا به دنیا برمیگردند و در رکاب حضرت جزو یاران او خواهند بود. یاران آن بزرگوار، هم از افرادی هستند که در زمان ظهور زنده‌اند و هم از کسانیاند که پیش از ظهور از دنیا رفته‌اند و دوباره زنده میشوند؛ ازاین‌رو از ما خواسته شده است، هر روز صبح دعای عهد بخوانیم.
امام صادق علیه‌السلام در روایتی فرمود: «هر کس قبل از صبح این دعا (دعای عهد) را بخواند، از یاران قائم خواهد بود و اگر پیش از ظهور بمیرد، دوباره زنده شده، از قبر خارج می‌گردد.[۲]
در متن این دعا نیز از خدا می‌خواهیم اگر قبل از ظهور از دنیا رفتیم، دوباره زنده شویم؛ «اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَى عِبَادِکَ حَتْماً فَأَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی مُؤْتَزِراً کَفَنِی شَاهِراً سَیْفِی مُجَرِّداً قَنَاتِی مُلَبِّیاً دَعْوَهَ الدَّاعِی فِی الْحَاضِرِ وَ الْبَادِی؛ پروردگارا! اگر مرگ ـ که آن را براى بندگانت یک امر حتمى قرار دادهاى ـ میان من و آن حضرت جدائى انداخت، مرا از قبرم بیرون آور تا در حالى که کفنم را پوشیده و شمشیرم را از غلاف درآورده و نیزهام را بدست گرفتهام، دعوتکننده آن حضرت در شهرها و بیابان‌ها را اجابت کنم».[۳]
پی‌نوشت‌ها
۱٫ تفسیر عیاشی، عیاشی، ج۲، ص۳۲؛ اثبات‌الهداه، شیخ حر عاملی، ج۳، ص۵۵۰.
۲٫ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۹۶٫
۳٫ همان.
