چگونه می توانیم در عهد خود با امام زمان، ثابت‌قدم باشیم ؟
چگونه می توانیم در عهد خود با امام زمان، ثابت قدم باشیم در حالی که فساد و تباهی، خیلی از جوامع را فراگرفته است؟
در حدیثی نورانی از رسول گرامی اسلام، خطاب به اصحاب خود چنین آمده است: «… شما اصحاب من هستید، ولی برادران من مردمی‌اند که در آخرالزمان می‌آیند؛ آنان به نبوّت و دین من ایمان می‌آورند بی‌آنکه مرا دیده باشند. آنها دین و ایمان خویش را با هر سختی حفظ می‌کنند، چنان‌که گویی درخت خار مغیلان را در شب تاریک با دست پوست می‌کنند و یا آتش پردوام چوب داغ را در دست نگاه می‌دارند. آن مؤمنان، مانند مشعل‌هایی هستند که در تاریکی فروزانند و خداوند آنان را از آشوب‌های تیره و تار [آخرالزمان] نجات خواهد داد».
از این فرمایش ارزشمند رسول خدا روشن می‌شود که وفای به عهد در عصر غیبت، کاری بس دشوار و طاقت‌‌فرساست؛ به بیان دیگر اینکه یک منتظر واقعی، بایستی برای ظهور مجاهدت‌های بسیاری از خود نشان دهد. در صورتی می‌توانیم به عهد خود نسبت به آن حضرت وفادار باشیم، که ضمن شناخت وظایف مهم منتظران، لحظه‌ای از عمل به آنها کوتاهی نکنیم.
از مهم‌ترین وظایفی که در زمان غیبت امام عصر بر دوش منتظران است، رعایت تقوا، ورع و مبارزه با هوا و هوس‌های درونی است. بسیار واضح است که رعایت تقوا و پارسایی، منحصر به زمان غیبت نیست، این وظیفه‌ای است که در هر زمان و مکانی باید به آن اهتمام داشت و سفارش‌های مکرّر قرآن کریم و معصومین، جایی برای تردید در این نکته باقی نمی‌گذارد. بنا به دو دلیل عمده، این وظیفه به عنوان یکی از مهم‌ترین تکالیف منتظران مطرح می‌شود؛ این دلیل‌ها عبارتند از:
۱٫ صدور روایاتی که در آنها به طور صریح و یا با کنایه، به رعایت تقوا و پارسایی در زمان غیبت، سفارش و توصیه شده است.
۲٫ پرهیزکاری و پارسایی در مواجهه با حوادث و فتنه‌های گوناگون، نقش بسیار مهم و تأثیر‌گذار برای منتظران خواهد داشت. بدون شک برای منتظران، چاره‌ای جز رویارویی با شبهه‌های اعتقادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی آخرالزمان نیست. آنچه می‌تواند مانند چراغی فروزان، فراروی زندگی آنان بوده و ایشان را در عهد با امام زمان خود ثابت قدم نگه دارد ـ علاوه بر اعتماد به علمای عامل ـ باروری عقل به عنوان حجّت درونی است. باید دانست که شکوفایی این حجّت درونی نیز در گرو تقوا و پارسایی است؛ مضافاً بر اینکه پرهیزکاری و پارسایی درون از رذایل اخلاقی، همراهی با امام معصوم و اعلام آمادگی برای یاری آن بزرگوار است.
امام صادق علیه‌السلام به ابوبصیر فرمودند:
«… هر کسی دوست دارد که از اصحاب قائم باشد، هر آینه منتظر باشد و [بر محور] پارسایی و محاسن اخلاقی عمل کند. پس اگر بمیرد و قائم پس از او خروج کند، برای او پاداشی است همانند کسی که آن جناب را درک کرده است…».
توصیه به پرهیزکاری در عصر غیبت، نه‌تنها در کلام معصومین قبل از امام زمان آمده، بلکه در توقیعات آن حضرت (نامه‌های امام به یاران خود) هم آمده است:
«پس تقوای خدا پیشه کنید و به ما تسلیم شوید و امر را به ما واگذارید که بازگشت به سوی ماست…».
بنابر آنچه گذشت، لازمه وفای به عهد، رعایت وظایف منتظران است و کسی که می خواهد در عهد خود ثابت قدم باشد، قدم اوّل آن است که از وظایف یک منتظر واقعی آگاه شود و در قدم دوم به آنها عمل کند تا در نتیجه، رضا و خشنودی آن امام عزیز حاصل شود.
معرفی منابع برای مطالعه بیشتر
• نجم‌الثاقب، حاج میرزا حسین نوری؛
• قائم‌آل‌محمد و فلسفه غیبت، میرزا خلیل کمره‌ای؛
• موعودی که جهان در انتظار اوست، علی دوانی؛
• خورشید مغرب، محمد رضا حکیمی؛
• نوید امن و امان، لطف‌الله صافی گلپایگانی؛
• دادگستر جهان، ابراهیم امینی؛
• در فجر ساحل، محمد حکیمی؛
• انتظارات حضرت مهدی از شیعیان، سیّد جواد رضوی؛
• آشتی با امام زمان، محمّد شجاعی.
